Verhaal kwijt

Ook al weet ik heel goed dat ik zelf de enige ben die keuzes kan maken over mijn eigen leven, soms is het toch fijn om je verhaal even neer te zetten en te laten lezen door een buitenstaander, die misschien weer een heel ander beeld heeft… Dus bij deze.

Ik ben nu ruim een jaar samen met mijn vriend en vanaf het begin heb ik het gevoel gehad dat er „iets miste”. Ik kende hem al van vroeger en na mijn scheiding zijn we gaan appen, afspreken, etc. Na een paar maanden heb ik er een punt achter willen zetten omdat het voor mijn gevoel niet genoeg was. Omdat ik verliefd wilde zijn, vond dat ik dat moest zijn… En dat was ik niet!

Hij gaf echter niet op, gaf me rust en ruimte en bleef me benaderen. Ik vond zijn aandacht fijn en ging daar in mee en gaandeweg ben ik van hem gaan houden. Achteraf denk ik nu: was het op dat moment gewoon fijn om weer iemand naast me te hebben? Iemand die aandacht aan je besteed, iemand om je verhaal aan kwijt te kunnen, iemand om mee naar feestjes te gaan, iemand om bij te horen?

We hebben bewust een half jaar gewacht met de kennismaking met de kinderen. Dat is begin december gebeurd en ging heel erg goed. De kinderen vonden hem leuk, hij vond de kinderen leuk en ik vond het vooral bijzonder hoe hij (zelf kinderloos) met dit alles om ging en hoeveel geduld hij met mij en hen had.

Maar vlak na die tijd begon ik me steeds meer te ergeren aan kleine dingetjes en viel het me op hoe verschillend we zijn: hij is niet goed in het tonen van affectie. Zeg maar gerust: dat kan hij niet en hij heeft er ook geen behoefte aan (dat zijn zijn eigen woorden). En dan bedoel ik dus zowel verbaal als non-verbaal: zeggen dat ‚ie van me houdt (doet ie alleen als ie heeeel veel gedronken heeft), zeggen dat ik er goed uit zie, of dat ie me lief vindt, me bij m’n naam of koosnaam noemen, een spontane knuffel, arm om me heen of kus, hand-in-hand lopen (hij loopt zelfs meestal een meter voor me uit..) etc etc. Al die kleine dingetjes die bevestiging geven dat iemand van je houdt. Hij doet ze niet… Als ik iets dergelijks wil dan moet het op mijn initiatief… Zelfs bij afscheid nemen (ik zie hem zelden doordeweek) is voor hem een simpele kus op de mond genoeg, terwijl ik dan graag even een lekkere knuffel wil. Ook tijdens intimiteit merkte ik het: hij kan en wil eigenlijk alleen maar wild… En nu ben ik daar zelf ook niet vies van, maar ik wil ook weleens lief en zacht en teder… En dat kan hij niet. Voorspel is er ook niet, hij gaat direct op z’n doel af zal ik maar zeggen...

En ik weet dus al langer dat hij dit niet in zich heeft, en ik weet ook: je kan een mens niet veranderen en moet dat ook niet willen. Daarom heb ik geprobeerd zelf te veranderen, dit niet zo nodig te hebben, te kijken naar de dingen die er wel zijn, de momenten waarop we het gezellig hebben en ik echt wel weet dat hij van me houdt.

Maar het werkte niet… Althans, soms was ik sterk en ging het goed. Maar er waren telkens weer momenten waarop ik niet meer sterk kon zijn en onzeker werd. Ik ging om bevestiging vragen: „hou je nog van me?!” Zijn reactie was dan allesbehalve bevredigend: „jawel hoor”… Gaandeweg ging ik overal op letten: hoe vaak hij uit zichzelf toenadering zocht etc.

Als hij na een lange werkweek op vrijdagavond bij mij kwam en na 5 minuten op de bank in slaap viel, werd ik al verdrietig en onzeker, en dacht ik: is dit het nou? Waarom is hij nou hier? Voor mij, of omdat de bank zo lekker ligt? Pure onzekerheid door gebrek aan bevestiging… En ook al kon ik met mijn verstand heus wel bedenken dat ie voor mij komt en niet voor de bank, mijn gevoel zei anderen dingen en ik werd er mega verdrietig van en ging me er aan ergeren.

Ook intiem: hem bevredigen terwijl ik dat zelden terug krijg.. ik begon er weerstand tegen te krijgen...

Een ander incident: tijdens een weekend weg met familie gingen we naar een mini-concert in een kroeg. We stonden achterin, totdat het begon. Mijn familie ging vooraan staan, maar hij wilde niet mee. Hij had er geen zin in, bleef stug achterin, ook al zei ik hem dat ik het wel fijn zou vinden.. Ik heb hem uiteindelijk maar gelaten en ben voorin bij mijn familie gaan staan, maar het zat me niet lekker. Hij heeft zeker twee uur achterin gestaan, af en toe zonder wat te zeggen langs ons lopend om buiten te gaan roken. Ik was echt verdrietig en voelde me eenzaam toen ik zag hoe mijn zwager mijn zusje even spontaan knuffelde...

De afgelopen maanden zijn het dus ups en downs. Ik hield mezelf op de been met de leuke dingen: het gezellig samen eten, of het gezellige feestje wat we hadden met vrienden (zijn vriendengroep en mijn vriendengroep overlappen dus dat is enorm leuk). Maar toch telkens ook weer die downs, door gebrek aan affectie…

Totdat ik eind vorige week geen uitweg meer zag en wist dat ik (weer) met hem moest praten… Dat had ik al vaker gedaan hoor, gezegd wat me dwars zat… Maar ja, hij kon zichzelf niet veranderen. Hij deed dan eventjes z’n best en stuurde wat lieve appjes, en daarna ging het weer terug naar het oude…

Zaterdagavond zouden we samen naar een musical gaan. Mijn verjaardagscadeau aan hem. Hele dure kaartjes, met liefde gekocht, terwijl hij mijn verjaardag (een paar maanden daarvoor) vergeten was… Maar hij had eens gezegd dat hij naar die musical wilde en ik had dat onthouden en wilde hem daar graag mee verrassen. In februari, op zijn verjaardag, heb ik ze gegeven en hij was wel blij maar vond het ook te duur en was niet zo enthousiast als ik gehoopt had.

Ik had er zelf zaterdag heel veel zin in, ondanks de gemixte gevoelens. Maar hij bleef vlak en de week ervoor was hij het zelfs vergeten en baalde dat we vroeg weg moesten en hij een klus niet af kon maken die dag. Uiteindelijk was de musical supergaaf, en hij vond het „wel een goed stuk”. Hij heeft me niet nog een keer bedankt (niet dat dat perse moet hoor!!) en heeft me de hele avond niet aangeraakt.. Pas na afloop, bij het verlaten van de zaal, kreeg ik een hand. Die hij, toen we in de foyer waren, weer losliet...

Zondagochtend, na een poging tot intiem contact wat ik niet wilde, brak ik... En heb ik gezegd dat ik het niet meer zag zitten... Dat ik hem niet wil veranderen maar mezelf ook niet kan veranderen/wegcijferen... Dat ik die affectie en bevestiging wel nodig heb om me goed te voelen in een relatie.

We hebben 's ochtends goed gepraat en ik heb veel gehuild... 's Middags moest ik naar een verjaardag en heb ik hem thuis afgezet en naderhand weer opgehaald om samen te eten. Hij deed eigenlijk alsof er niks aan de hand was en toen ik weer poging tot praten deed ("en nu? hoe nu verder?") reageerde hij geirriteerder dan 's ochtends. Hij voelde zich aangevallen, zei "het klinkt alsof ik het allemaal verkeerd doe" en ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik hem niet wilde aanvallen of bekritiseren. Dat ik zie en weet dat hij anders is in dat opzicht en dat ik zelf geprobeerd heb te veranderen, maar dat dat niet lukt. Uiteindelijk weer veel gehuild en na een poosje is hij weggegaan met de woorden "ik ga er wel een weekje over nadenken". Ik zie hem nu dus pas op z'n vroegst vrijdagavond weer en de status is nog onzeker. Zondagavond was ik zo over mn toeren dat ik het allemaal niet meer helder zag. Ik begon te twijfelen, want tja, ergens hou ik wel van hem... En er zijn ook fijne momenten. M'n vriendinnetje met wie ik toen belde zei heel terecht dat ik zelf ook even weekje rust moest pakken om goed na te denken en tja.. dat is wat ik nu doe... En telkens kom ik toch wel op dezelfde conclusie uit: dat het zo niet langer gaat, dat ik niet gelukkig ben en dat ik mezelf niet oud zie worden met hem. Maar ook dat ik het vreselijk vind om hem kwijt te raken, om weer alleen te zijn, om de kinderen pijn te doen, etc... Dat ik bang ben voor de meningen van anderen (zijn vriendengroep bijvoorbeeld) en dat ik het vreselijk vind om hem aan de kant te zetten (dat het dus van mijn kant komt en niet een beslissing van ons samen is)...

Pff ik ben blij dat ik dit van me afgeschreven heb... Ben nu benieuwd naar jullie reactie.. In elk geval bedankt voor een luisterend oor.

Liefs van mij