Verbaal bedreigd op werk

Wat heftig zeg... is er vanuit je werk geen begeleiding hierin of een protocol hoe er met zulke heftige dingen om hoort te gaan.

---

Op zoek naar een persoonlijke creatie? Een email sturen mag altijd!
NoTes-Fotocreaties / notesfotocreaties@gmail.com

Ik zou ook aangifte doen, je weet de man zijn gegevens dus hoppa.
Sommige mensen sporen echt niet, en jou een kutgevoel geven op je werk is hij helemaal gek.
Laat je niet gek maken door dat soort simpele zielen, maar laat het er ook niet bij zitten je staat in je volle recht om aangifte te doen.

Ik zou ook aangifte doen, je weet de man zijn gegevens dus hoppa.
Sommige mensen sporen echt niet, en jou een kutgevoel geven op je werk is hij helemaal gek.
Laat je niet gek maken door dat soort simpele zielen, maar laat het er ook niet bij zitten je staat in je volle recht om aangifte te doen.

Helaas komen dit soort situaties ook regelmatig bij mijn werk als hulpverlener voor.
Het is belangrijk met je werkgever bespreekbaar te maken welke impact deze situatie heeft op jou nu. Een belangrijk deel van de verwerking zit 'm in het kwijt kunnen van je verhaal. Het is fijn dit te delen met je collegae omdat zij de werksituatie kennen: de ruimte, de mogelijkheden en gevaren van het pand, de patient in kwestie misschien zelfs.
In deze situatie zou ik zeker ook aangifte doen, maar belangrijk wel is te weten of je werkgever hier beleid op heeft en vooral of zij je steunen als je aangifte doet. Ik vermoed niet dat dit (tegenwoordig nog) een probleem zal zijn, maar het is fijn dit te checken en je verzekerd te weten van steun.
Sowieso kun je met de politie bellen om je verhaal te doen en de situatie voor te leggen. Ik denk dat de kans heel groot is dat zij adviseren om aangifte te doen, aangezien geweld tegen hulpverleners tegenwoordig erg hoog wordt opgenomen (en terecht). Politie kan je ook doorverwijzen naar slachtofferhulp en ik zou je aanraden daar gebruik van te maken.

Zo'n 15 jaar geleden heb ik eens meegemaakt dat een kennis als hulpverlener bij een instelling werkte waar zij geen aangifte mocht doen van een geweldsincident, omdat de dader in kwestie een verstandelijke beperking had en in psychische nood verkeerde. Ik heb van dichtbij gezien hoe extra traumatiserend het was dat haar werkgever haar niet steunde.

Oja, weet dat het normaal is dat je er emotioneel van wordt, dat je waarschijnlijk slecht hebt geslapen, dat je een soort van flashbacks ervaart. Dit zijn gezonde lichamelijke reacties op bedreigende en stresvolle situaties, volstrekt logisch na zoiets meegemaakt te hebben.

Heel veel sterkte!!

jeetje ik schrik hier van. Heel veel sterkte, weet inderdaad wat het is. Ben zelf ook doktersassistent in een gezondheidscentrum.
Mensen worden hoe langer hoe agressiever en heel erg veel eisend.

Ik zal zelf kijken naar de situatie van de patient. Als hij psychigische klachten heeft en daardoor had gedronken zal ik geen aangiften doen (spreek het niet goed hoor) dan heeft het een reden en moet die persoon geholpen worden.

Heb wel eens een stalker gehad ook niet heel erg fijn

---

" Ik zocht het geluk.... maar vond het in duizend kleine stukjes! "

Ik weet niet of ik nu direct aangifte zou doen. Wél zou ik dit direct bespreekbaar maken op je werk. Heeft je werkgever gisteren niet direct met jou hierover gesproken? Volgens mij is dat je eerste stap.

Kan me trouwens ook voorstellen dat er in die sector ook bepaalde protocollen hiervoor zijn om te volgen. 

---

Klagen is zinloos; Doe iets of vergeet!

Mijn vriendin heeft een dierenartspraktijk. En zij is 2 jaar geleden aangevallen door een client, hij heeft haar met een koevoet geslagen. Zij heeft aangifte gedaan, en het is uiteindelijk voor de rechter geweest. Het heeft mijn vriendin enorm aangegrepen.

Mensen hebben geen idee wat je ze aandoen. Of je nu verbaal en/of lichamelijk aangevallen wordt. Je bent het vertrouwen in clienten kwijt, voelt je niet meer veilig op je werkplek en misschien zelfs thuis ook niet meer. Misschien heb je wel professionele begeleiding nodig. Jij lijdt hier onder. En daar zal de dader voor moeten opdraaien. 

Dus zeker aangifte doen. Al is het alleen maar om zwart op wit te hebben wat er is gebeurd. Dan kun je er altijd naar teruggrijpen, mocht dit nog een staartje krijgen op welke manier dan ook. Ik hoop voor jou natuurlijk van niet. 

Sterkte!

Heftig voor je! Overleg eens met je leidinggevende wat je het beste kunt doen misschien?

Ik werk met gedragsgestoorde autisten, dus is het voor mij orde van de dag. Veel agressie, verbaal en lichamelijk. Maar als doktersassistente lijkt het me er niet helemaal bijhoren. 

Sterkte ermee, gaat je toch niet in de koude kleren zitten! 

---

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

Ik heb afgelopen vrijdag iets meegemaakt.
Dat was poging/daad tot iets.
Maar vanaf het moment dat ik belde ging er per direct een protocol af
En dat is allemaal doorlopen en maandag zijn ze er verder meegegaan.
Ik mocht aangiften doen ,maar heb dat afgewezen.
In mijn ogen is dat toch zinloos en daarbij is mijn hulp aangeboden om dit te verwerken ook dat heb ik afgewezen,maar mag daar ten alle tijden op terug komen,wel heb ik iets geeist en dat hebben ze ook gedaan.
En zijn er nu verschillende instantie's ermee bezig.
En dat voelt voor mijn goed.

Ik verkeerde op dat moment wel in een soort shock en daar had ik zaterdag echt de uitwerking van,zondag ging het redelijk.
Maar maandag echt mezelf moeten dwingen om te gaan werken.
Had een baksteen op me maag liggen.
Maar eenmaal aan het werk ging het wel,en nu gaat het gewoon weer goed.
Natuurlijk komt het af en toe na boven.
Maar wil er niet langer bijstil staan,het is gebeurd en het/die persoon is het niet waard.
Om invloed op die manier op mijn te houden.

Sterkte ,hopelijk kan je het een plekje geven

Ik heb dit een half jaar geleden meegemaakt op mijn werk. Zoon van een patiënt sprak zeer dreigende taal uit, met daarbij een agressieve houding. In mijn geval is een arts voor mij in de bres gesprongen nadat hij was opgehaald door een collega. Erna stond ik huilend op de gang van schrik. En net zoals jij zei om wat hij heeft gezegd, maar om de dreigende houding. Samen met de arts hiervan een melding gemaakt bij de beveiliging. Deze meneer heeft een reprimande gehad, dat hij zich moet gedragen en als hij binnen een jaar weer iets uithaalde in het gebouw of terrein hij opgepakt wordt. Inclusief een melding bij de politie. 
Ik heb er nog wel een tijdje schrik van gehad, maar geen trauma's verder. Zal hem of zijn familie voorlopig niet meer helpen. Meest lastige is dat hij een vooroordeel heeft bevestigd en ik daardoor ook huiverig ben om sommige andere patiënten te helpen. 

Jij heel veel sterkte. En praat erover op het werk 

Ik ben ook wel eens uitgescholden door de telefoon, en collega's ook wel. Zijn er gelukkig genoeg om daarna je ei bij kwijt te kunnen.

Maar jij bent daarna ook nog fysiek bedreigd, dat is echt een stuk heftiger. Ik zou er zeker met collega's over blijven praten, en wie weet is er een cursus/training oid waar je handvaten krijgt hoe je om kunt gaan met zulke situaties. Zo te lezen komt het in de zorg vaker voor.

Aangifte weet ik niet of het veel toevoegd. Als het voor jou helpt om af te sluiten zou ik het doen. Of anders de wijkagent informeren, neem aan dat de man een buurtbewoner is?

Ik heb het ook wel vaker meegemaakt op mijn werk.
Gelukkig ben ik vrij nuchter en heb eelt op mijn huid geloof ik haha. Ik raak er gelukkig niet zo gauw van overstuur.

Bij mij ging het nog een stapje verder. Bedreigen, schelden, spullen van de toonbank gooien, mij een duw geven (nooit dien bij iemand die op wedstrijdniveau vechtsport heeft uitgeoefend ) persoonlijk bedreigen, dus mijn gezin erbij betrekken en hun bedreigen, en me na de koopavond opwachten terwijl ik de winkel afsloot.

Ik heb geen aangifte gedaan. Wel heb ik mijn werkgever geëist dat ik niet meer alleen stond.

Kort daarna ben ik die persoon tegengekomen in de supermarkt terwijl ik boodschappen aan het doen was met mijn kinderen.
Hij sprak me toen aan en begon weer te dreigen. (Ook niet doen bij mij waar mijn kinderen bij zijn )
Ik ben rustig gebleven en heb heeeeeeel duidelijk gemaakt dat hij maar beter ver uit mijn buurt kon blijven.
Vanuit die winkel ging ik nog ff naar kruidvat. Stond bij de ingang een kadootje in te pakken toen ik hem binnen zag komen. Hij had een mandje gepakt en ineens kreeg hij mij in het vezier. Grote ogen, mandje op de grond, en weg was ie whahaha!!
Nooit meer gezien.

Ik snap dat het vervelend is, vooral als je zoiets nooit meemaakt, maar je hebt er niks aan om jezelf gek te maken.
Dat is zo'n kwast niet waard joh.

---

groetjes D.ebby, mama van N.ora en F.iene "Life is not about waiting for the storm to pass, its about learning how to dance in the rain."

Het beste is daar met je werkgever over te spreken. Als het goed is hebben jullie daar een plan voor liggen hoe e handelen. Aangifte doen os zeker op zijn plaats maar vraag daar hulp bij, net als bij het verwerken ervan. Praat met je werkgever erover en/of met je collega`s. Sterkte !

Op mijn werk heb ik ook te maken met agressieve cliënten. Hier wordt er ook veel gepraat met elkaar. Als er een incident is geweest controleren we bij de collega regelmatig hoe het gaat met diegene. Ook als er wat tijd over heen is gegaan.
Aanfite is ook wel gedaan. Dat hangt dan van de situatie af. En er volgt een sanctie voor die persoon. Mag niet meer in het gebouw of wordt alleen nog telefonisch te woord gestaan. Dat soort afspraken.

Ik zou het dus ook bespreken met je collega's gewoon weer opnieuw vertellen wat er gebeurd is en zo krijgt het langzaam aan een plek.

---

mama van 4 jongens

Jeetje wat schrikken.

Idd even uitzoeken of er een protocol voor is. Bij ons op het werk wel, en ook krijgen we binnenkort een cursus, omgaan met agressie en geweld. Jij hebt nog geluk dat er collegas in de buurt waren. In ons werk (trombosedienst) zijn we bijna altijd alleen. Daarom heeft de werkgever ook besloten om toch een cursus te gaan geven.

sterkte met het verwerken