Waarom pakt het me zo?

Even anoniem puur voor de zoekmachines enzo, de meesten zullen gewoon weten wie ik ben, dat is geen geheim.

Gister verjaardag gehad van mijn dochter, op zich allemaal leuk maar pfff soms kan een schoonmoeder (en haar vriend) zo ingewikkeld zijn  

Ze heeft ook echt wel haar goede kanten, en ik ben iemand die eigenlijk altijd bij mensen die goede kanten zoekt, omdat ik die belangrijker vind dan de negatieve kanten. Maar op dit moment moet ik even zo hard zoeken...

Elke verjaardag (bij ons of iemand anders) moet ze mij vertellen hoe dik ik ben en dat ik moet afvallen... Gister kwam ze binnen, we hebben elkaar begroet, ik gaf haar de kadootjes die ik namens haar gekocht had, waaronder zo'n stok om de enkel met zo'n wieltje eraan, zegt ze: oooh als jij jarig bent koop ik die ook voor jou. Je bent zo dik, dan kun je tenminste afvallen.
Normaal praat ik er overheen, maar jongens die knalde binnen zo binnen 5 minuten na binnenkomst... Mijn man was behoorlijk kwaad, maar ik hoef geen ruzie dus heb hem gelijk gegeven dat het abnormaal was zo te reageren (waar ze bij zat) maar het er verder bij gelaten.
Vervolgens hele verhalen moeten horen over hoe goed ze kan zingen, dat de oude vrouwen allemaal op haar zitten te wachten met pasen dat zij zingt enzovoort en toon interesse in wat ze doet in het dagelijks leven.
Maar ik krijg nooit vragen over mijn studie, vrijwilligerswerk, projectgroep wat ik doe, de opvoeding of wat dan ook. Het enige contact wat we hebben is dat ze het jammer vind dat ik haar geen moe noem, dat ik de oorzaak ben dat haar zoon haar amper belt (ik moedig hem constant aan maar hij heeft geen behoefte, heeft haar dat vaker duidelijk gemaakt maar volgens haar enkel om mij er beter van af te laten komen), ik ben te dik en moet nodig afvallen en ik voed mijn oudste totaal verkeerd op (ADHD, denk in stereotypen en je hebt hem zo'n beetje ;-)) ik moet hem gewoon wat flinke tikken verkopen en klaar is het. Maar mijn kinderen zijn niet goed opgevoed want mijn dochter wil haar geen kus geven (ze dreigt altijd meteen dat ze dan ook geen geld of kadootje krijgt, tja daar gaat mijn dochter echt niet voor zoenen) en dat mijn zoon overal op timmert (hij is constant bezig met ritmes waar hij ook is) is ook abnormaal (tja, hij voldoet niet aan de stempel normaal inderdaad, maar als ze eens de moeite zou doen om te zien hoe hard hij vecht om mee te komen, en hoe goed hij de laatste tijd vooruit gaat....)

En als klap op de vuurpijl kwam gister mijn schoonzus binnen, die had even aandacht voor mijn dochter en mij (wat voor kadootjes heb je gehad, heb je een leuke verjaardag enzovoort) maar daar waren mijn schoonmoeder en vooral haar vriend niet blij mee. Zij zijn de ouderen en horen de eerste aandacht te krijgen.
Mijn schoonmoeder neemt met pasen altijd chocola enzo mee, en ze had voor beide kinderen een mooie lego broodtrommel en beker meegenomen, en ook voor 1 van de kleinkinderen van mijn schoonzus, alleen bedankte mijn schoonzus terwijl ze het aannam, en ging daarna verder met praten met mijn dochter, dus kreeg ze een zak chips toegegooid en volgensm ijn schoonzus zei haar vriend toen: ze hebben toch geen aandacht voor ons, we gaan er vandoor. En zonder groeten zijn ze er vandoor gegaan. (mijn schoonmoeder had willen groeten hoorde ik, maar ze kan slecht meer lopen, loopt tegen de 80, maar haar vriend is zonder pardon in de auto gaan zitten...)

De vorige verjaardag maakte voornamelijk hij al ruzie omdat we niet genoeg hadden gebeld toen het zo slecht ging met mijn schoonmoeder, terwijl als we belden het OF ongelegen was OF ze zei dat het allemaal goed ging... Hij verweet mijn man zo ontzettend veel, en dat op en verjaardag!

Pffff soms weet ik echt niet meer hoe ik liefdevol met deze mensen om moet gaan... Ze hebben serieus ook goeie kanten, maar pfff wat zijn ze soms zuur. Ik hou echt van ze, dat is het hele punt niet, maar waarom moeten ze toch telkens mij en mijn gezin zo kwetsen... Wat is er mis met gewoon een knuffel en acceptatie dat de een druk is, de ander niet direct zoent en weer een ander dik is of te weinig belt...

Bah heb er gewoon slecht van geslapen... En ik laat mij normaal helemaal niet pakken door dit soort dingen, waarom raakt het mij nu dan zo? 

Want he, ik ben dik, ben niet gek ofzo, zie het zelf ook wel. Maar naast dik ben ik nog zoveel anders.
Mijn zoon is druk en impulsief, zal dat zeker niet ontkennen, maar hij is daarnaast ook aanhankelijk, ontzettend sociaal en knuffelig en wil alles wel voor je doen.
Mijn dochter zoent idd niet direct bij binnenkomst (bij bijna niemand, alleen als ze je vaak ziet) maar wat is het een dankbaar meisje, die een kaart als verjaardagskado al voldoende vindt.
En mijn man, nee, hij belt idd niet vaak, maar met alle respect: wie belt er vrijwillig om daarna allemaal verwijten te horen...

Begreep ze het maar als we het zeggen... Veranderde het maar. Want ik wil zo graag dat mijn kinderen nog lang van haar mogen genieten (probeer er vaak wat omheen te draaien met dat oma echt ouder is als de andere opa en oma en dat sommige dingen vroeger gewoon heel anders gingen enzovoort enzovoort).

Oooh en als klap op de vuurpijl: elk jaar is er gezeur over onze tuin. Er is teveel onkruid, niet netjes, spul tussen de tegels (klachten van haar vriend) tuin wordt met de grond gelijk gemaakt zeg maar ;-) heb ik afgelopen woensdag met een buurvrouw 3 uur ACHTER ELKAAR!!!! de tuin gedaan om kritiek te voorkomen, alle onkruid tussen de tegels weg en we waren zo trots, zo lief dat ze hielp!! was het redelijk oke, MAAR hij zou toch echt bloemetjes erin hebben gedaan...

Pfff dat doe ik dus ook niet weer ;-)

Weet je, ik kan van eigenlijk iedereen inmiddels dingen naast me neerleggen... Daarom sta ik er zo van te kijken dat dit me zo pakt.

Maar weet je wat het ook wel is: normaal kan iemand zo doen, en dan reageer ik gewoon aardig terug (net als nu). En je ziet: op een gegeven moment veranderd de ander omdat jij gewoon in liefde blijft reageren. Je bewijst het tegendeel van wat ze zeggen of denken of hebben gehoord over je en klaar is het. Dus ergens stopt het.
Maar dit doe ik nu al meer dan 10 jaar, en het veranderd nog niet. Het lijkt alleen maar erger te worden. En ik ben bang dat daar het probleem zit.

Maar vannacht dacht ik er over na, en misschien moet ik binnenkort maar eens een reisje die kant opdoen om gewoon eens te vertellen wat het nou met mij doet als ze zo reageert. Wat het met mijn zoon doet als hij zo hard werkt en de goede kant opgaat om vervolgens door oma de grond ingeboord te worden, waarom mijn dochter geen zoen durft te geven en dat dreigen niet werkt enzovoort.
Niet verwijtend, gewoon een open gesprek waarin ik het allemaal eens op een rijtje zet in plaats van de dingen los. En vooral: ik alleen. Want mijn man kan nogal ontploffen (zeker als ze aan zijn vrouw en kinderen komen) en dan ontploft zij ook. 

Tegelijkertijd denk ik: waar begin ik aan... Doe ik er uberhaupt goed aan of moet ik het maar laten en vriendelijk blijven...

Zeg Debbel, je bent niet stiekem mijn schoonzus  het is bijna triest hoe herkenbaar het is, ware het niet dat mijn man geen zussen heeft.

Nou wat pakt je dat he? Als jij je kind ziet vechten en een ander het zo in 1 opmerking de grond in kan boren. 

Gister zei ik: wat wordt je er beter van? (toen we het er even over hadden met zus en schoonzus) en mijn zus zei meteen: dat is het hem: zij wordt er beter van, want ze hemelt zichzelf op en je luistert respectvol naar haar, vervolgens boort ze je de grond in en je blijft haar met respect benaderen.

Dus deels zal er bij haar ook echt wel een probleem zijn dat ze zo leeft (ze heeft nu idd ook een smetteloos huis, ze wil dat we vaak komen maar de kinderen moeten wel stil zitten want haar vriend kan niet tegen drukte... En het is echt zo'n bejaardenwoning, dus ze kunnen geen kant op! Zeg dat tegen mijn oudste stuiterbal ;-)

We zien haar voornamelijk op verjaardagen, niet spontaan tussendoor, daarvoor wonen we te ver weg, maar goed, ook de verjaardagen van schoonzussen en zwagers enzo dus, mijn man wil niet spontaan even langs (niet onbegrijpelijk en daarin respecteer ik hem).

Maar hier worden we ook verwacht met moederdag (vorig jaar voor het eerst niet gedaan, was ze best gekwetst door maar mijn man heeft gezegd dat moederdag nu mijn dag is omdat ik nu degene ben die zorgt en we ook niet iets doen voor mijn moeder, wij houden het sowieso klein, wat de kinderen maken en ik hoef die dag niets te doen), en eigenlijk vandaag ook maar omdat we elkaar gister hebben gezien vind ik het een goed excuus nu niet weer te gaan ;-))

Ik zie ook echt op tegen het contact... En normaals :ze hebben ook echt wel goede kanten maar oooh soms is het even goed zoeken hoor

Minou, precies mijn punt: het lijkt wel alsof mijn figuur alles is wat telt, ze weet helemaal niets van mijn leven omdat ze er nooit naar vraagt...